محمود رضایی – هیچ یک | تماشای فوتبال ایران در دو هفته گذشته که از اتمام جام جهانی از سر گرفته شده است، مرزهای مختلف عقب افتادگی این فوتبال سنتی و بدون برنامه را آشکارتر کرده است.
همانطور که پیش بینی می‌شد، لیگ برتر فوتبال ایران با سطح فنی بسیار پایینی بعد از جام جهانی ۲۰۲۲ قطر از سر گرفته شد. ۱۸ گل زده در هفته دوازدهم (میانگین گل زده ۲.۲۵ در هر بازی) و ۹ گل در هفته سیزدهم (میانگین گل زده ۱.۲۸ در هر بازی) حاصل بازگشت دوباره لیگ برتر ایران بود.
هفته دهم: ۱۵ گل/ میانگین: ۱.۸۷
هفته یازدهم: ۱۸ گل/ میانگین: ۲.۲۵
هفته دوازدهم: ۱۸ گل / میانگین: ۲.۲۵
هفته سیزدهم: ۹ گل/ میانگین: ۱.۲۸ (یک بازی برگزار نشده است)
نکته: عامل اصلی در این افزایش بیشمار هم تیم نفت مسجدسلیمان که در هر هفته ۴ یا ۵ گل دریافت می‌کند!
این آمار در شرایطی است که جام جهانی قطر با میانگین گل زده ۲.۷ در هر مسابقه، رکورد بیشترین گل زده در ادوار جام جهانی را شکست. به طور کلی دیدارهای برگزار شده در جام جهانی نیز از امیدگل و شوت‌های پرتعدادی در هر مسابقه برخوردار بود و هواداران فوتبال از این جام به عنوان رقابتی جذاب و باکیفیت یاد می‌کنند.
تعداد کل گل‌های زده شده: ۱۷۲ گل
میانگین گل در هر بازی: ۲.۶۹ گل
این آمار گل در جام جهانی در شرایطی است که نگاهی به بازی استقلال و صنعت نفت آبادان در هفته سیزدهم، فقدان موفقیت گل ناشی از یک کار گروهی یا تیمی را نشان می‌دهد. شوت از راه دور و ارسال سانتر به روی دروازه بدون ایجاد خطر جدی، حاصل تلاش دو تیم بود و در نهایت یک پنالتی سرنوشت بازی را رقم زد. در همین حال، پرسپولیس و پیکان هم شب سردی را پشت سر گذاشتند و وضعیتی مشابه با بازی استقلال و صنعت نفت داشتند با این تفاوت که در این دیدار پنالتی گرفته نشد.
مقایسه یک بازی از جام جهانی و یک بازی از لیگ برتر ایران تفاوت‌ها میان این دو رقابت را نشان می‌دهد. امید گل در بازی تیم‌های مراکش و کرواسی که دو تیم تدافعی جام بودند و در نهایت سه گل هم در بر داشت، روی عدد ۲.۵ قرار دارد. همین عدد درباره دیدار استقلال و صنعت نفت آبادان که یک گل از روی نقطه پنالتی داشت و امید گل را به همین واسطه ۰.۷ افزایش داد، در نهایت روی عدد ۱.۵ قرار دارد!
تفاوت‌ها برای یک بیننده فوتبال بدون هیچ تعصبی به حدی است که ببیننده تلویزیونی را مجاب به خاموش کردن تلویزیون می‌کند. این مساله به همین جا ختم نمی‌شود!
تیم ملی فوتبال ایران که در جام جهانی ۲۰۲۲ به میدان رفت، یکی از خروجی‌ها و نمودهای لیگ برتر ایران است که این روزها از نظر فنی چنگی به دل نمی‌زند. دعوت از بازیکنان باتجربه و تکراری به تیم ملی ایران و عدم شایستگی جوان‌ترها برای پوشیدن تیم ملی در جام جهانی حاکی از افت فنی لیگ برتر و پرورش و میدان ندادن به بازیکنان جوانی دارد که می‌توانستند در قطر به میدان بروند.
همین روزها نگاهی به ترکیب تیم‌های مدعی مانند استقلال، پرسپولیس، سپاهان، گل گهر و فولاد خوزستان هم نشان می‌دهد که هیچ بازیکن زیر ۲۰ سالی در این تیم‌ها به میدان نمی‌رود و خبری از فوتبالیست‌های نسل نو در این تیم‌ها نیست.
حال این سوال مطرح می‌شود که آیا لیگ برتر ایران مولد است؟ آیا ادامه این روند در فوتبال باشگاهی ایران آینده روشنی به دنبال دارد؟ احتمالا پاسخ منفی است چرا که بازیکنانی که تصور می‌شد می‌توانند در دوران جوانی پیراهن تیم ملی را به تن کنند، بعد از رسیدن به ۲۵ سالگی همچنان پشت خط مانده‌اند و عملکردشان هم به نحوی نیست که کسی مدافع آن‌ها برای دعوت به تیم ملی شود.
با این اوصاف باید نگران فوتبال ایران بود که همین الان هم از کشورهای هم تراز خود در آسیا مانند کره و ژاپن عقب افتاده است. وقتی جوان‌های ۲۳ و ۲۴ ساله نمایندگان این دو کشور در بوندس لیگا، لیگ برتر و لالیگا هستند، مهدی طارمی در ۲۷، ۲۸ سالگی به لیگ پورتو می‌رود و تازه در ۳۰ سالگی شکوفا می‌شود!
نیازی به یک بررسی همه جانبه برای پیدا کردن ایراد در لیگ برتر ایران و از همه مهم‌تر یک آینده تاریک نیست اما برای اصلاح این وضعیت، ساختار فوتبال ایران باید اصلاح شود؛ ساختاری که کاملا به سبک و سیاق سنتی اداره می‌شود و هیچ گام اثرگذاری به عنوان یک اقدام بلند مدت صورت نمی‌گیرد.
