سوژه در نگارش فیلمنامه و کلا ساختن هر فیلمی، نقشی اساسی و حیاتی دارد. درواقع یکی از جاهایی که “تفاوت” به‌عنوان یکی از لازمه‌های موفقیت هر اثر هنری، در فیلمسازی هم می‌تواند بروز یابد، در انتخاب و بعد، پرداخت “سوژه” است. برخی از فیلمسازان، تفاوت در فرم و شکل ساخت را برای تمایز ایجاد کردن بین کار خود و دیگران انتخاب می‌کنند. بسیاری هم به‌دنبال این هستند که با انتخاب یک سوژه بکر یا سوژه‌هایی که آرایه‌های آنها از بکری نسبی برخوردارند، اصل تفاوت را ایجاد کنند؛ مخصوصا که کلیشه‌زدگی و تکرار، از عامل‌های آزار مخاطب و در نتیجه مردود شدن فیلم نزد آنان است.پیدا کردن سوژه بکر به‌خودی خود کار دشواری‌ست. هر چه زمان‌هم می‌گذرد و فیلم‌های بیشتری ساخته می‌شود، سخت‌تر هم می‌شود. پس گاهی فیلمسازان سعی می‌کنند عنصر «جور دیگر دیدن» را در پرداخت بسترهای داستانیِ آشنا در ذهن مخاطب، مبنای ایجاد و بروز تفاوت قرار دهند. مثلا فیلم «خانه دختر» شهرام شاه حسینی را به‌خاطر بیاورید. آنجا در قصه همه چیز طبیعی و مثل خیلی از قصه‌ها و فیلم‌های دیگر بود. تنها در یک نقطه تفاوتی ایجاد شد که شما را وا می‌داشت به این فکر کنید که «این‌طور هم می‌شود»!
فیلم سینمایی «بعد از رفتن»، حاضر در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، نیز در قصه چنین رویکردی داشته است.
