اینجا از هر سو عطر بهشت می وزد

مظلومیت شهدای کربلای4
یادمان شهدای کربلای4 یکی از یادمان‌هایی است که زائران زیادی را به سوی خود می‌کشاند. مظلومیت شهدای این عملیات، بویژه شهدای غواص‌ها، حس و حالی غریبانه به آدم می‌دهد. ورودی یادمان عبارت «قدمگاه شهدای غواص» نوشته شده و همین عبارت کافی است تا هر زائری را به یاد غربت و مظلومیت شهدای غواص عملیات کربلای4 بیندازد. برای رسیدن به منطقه اصلی عملیات باید از میان نیزارها عبور کرد و با هر قدم خاطراه‌ای از عملیات‌های دفاع مقدس در ذهنت زنده می‌شود. پس از عبور از نیزارها، اروند خروشان خودش را نشان می‌دهد. یکی از زائران پس از دیدن اروند به «دفاع پرس» چنین می‌گوید: «در اینجا من به غواصانی فکر می‌کنم که در شب عملیات به شهادت رسیدند، یاد آنانی که برای این سرزمین از جانشان گذشتند.»
در ادامه تابلویی با جمله‌ای عجیب خودنمایی می‌کند: «اروند هر چیزی را که در مسیرش باشد می‌برد حتی دل را» و واقعاً هر کسی احساسی منحصر به‌فرد دارد. رضا یکی از زائران احساسش را چنین بیان می‌کند: «این جمله غربت خاصی دارد، این جمله من را یاد شهدایی می‌اندازد که شب عملیات شجاعانه به دل اروند زدند و رفتند تا ما باشیم.» محمد با لباس روحانیت از قم به یادمان شهدای علقمه آمده است و احساسش را این‌گونه بیان می‌کند: «اروند دلبری می‌کند، امروز دل‌های مادران شهدا در گرو اروند است، اروندی که بچه‌ها در آن شب عملیات به دل آن زدند و هنوز هم پس از سال‌ها پیکرشان نیامده است.»

اینجا آسمان و زمین عاشقند
حال و هوای اینجا همه عاشقانه است؛ آسمان، زمین، خاک، خورشید و همه چیز عاشقانه به نظر می‌رسد. گویی رزمندگانی که روزی در این مناطق جنگیده‌اند، چنان تأثیری بر همه چیز گذاشته‌اند که به وضوح می‌توان آن را حس کرد. بانویی که از نیجریه به راهیان نور آمده ماجرای آمدنش به اردوهای راهیان نور را چنین تعریف می‌کند: «از کشور خودم شنیدم که در اینجا انسان‌های پاک زیادی برای دفاع از کشورشان به شهادت رسیده‌اند. به خاطر همین موضوع خیلی دوست داشتم به این منطقه بیایم و اینجا را از نزدیک ببینم.»
فضای روحانی و معنوی اردوها، به محض ورود دلِ هر زائری را با خود همراه می‌کند. تصور اینکه در زمینی قدم بگذاری که روزی مردان بزرگی چون شهیدان ابراهیم همت، حاج حسین خرازی، قاسم سلیمانی و مهدی باکری روی آن قدم گذاشته‌اند، حسی از غرور و افتخار به آدمی می‌دهد. این خاک‌ها شاهد شهادت انسان‌های پاک زیادی بوده‌اند و دشت‌هایش گواهی می‌دهند که چه جوانان برومندی برای دفاع از میهن‌شان، عاشقانه از این آب و خاک دفاع کردند.
مناطق عملیاتی جنوب را باید با چشم دل دید. وجب به وجب خاک جنوب کشور با عشق درآمیخته شده و در هر لحظه حضور می‌خواهد به تو درس عاشقی بدهد. یادمان‌های راهیان نور بهترین فرصت برای عاشقی کردن است. اینجا عشق ندا می‌کند بلند که فصل عاشقی از راه رسیده است.

سلام بر مصطفی چمران و ابراهیم هادی
هر کدام از یادمان‌های جنوب، خاطرات زیادی از شهدای بزرگ دفاع مقدس را در ذهن زنده می‌کند. یادمان هویزه یادآور مقاومتِ شهید حسین علم‌الهدی و شهدای دانشجوست. مقاومت عاشورایی شهید علم‌الهدی و سایر نیروها، اولین جرقه‌های لزوم تغییر استراتژی جنگ را زد و عامل مهمی در پیروزی‌های بعدی رزمندگان شد.
یادمان دهلاویه، ما را به یاد شهید مصطفی چمران و گروه جنگ‌های نامنظم می‌اندازد. دکتر چمران، فرمانده‌ای عارف و مجاهدی خستگی‌ناپذیر بود که در سخت‌ترین شرایط جنگ، با سازماندهی نیروهای مردمی، نقش مهمی در دفاع از کشور ایفا کرد. شهید چمران با شخصیت یگانه و خلاقیت و ابتکارش در جبهه‌ها، نقش مهمی در پیشبرد عملیات‌ها داشت و جذبه و جاذبه‌اش، رزمندگان پیر و جوان را عاشقش می‌کرد. در یادمان دهلاویه هنوز می‌توان سوز و‌گداز مناجات‌های مصطفی چمران را شنید که چطور از خدا‌طلب شهادت می‌کرد.
طلائیه به عنوان یکی از محورهای مهم عملیات‌های خیبر و بدر، یادآور رشادت‌های شهید ابراهیم همت و شهید مهدی باکری است. و کانال کمیل و غربت رزمندگانش که در سخت‌ترین شرایط اینجا جنگیدند، مقاومت کردند و مظلومانه به شهادت رسیدند. کانال هنوز عطر ابراهیم هادی را به خود دارد، اینجا بویی از بهشت می‌آید، چرا که کانال کمیل مشهد پاک‌ترین بندگان خدا بوده است. بر ابراهیم سلام می‌دهیم، بر مظلومیت و پاکی و صفایش که دلِ هر زائری را با خود می‌برد. فکه یادمان غریب دیگری است که همچنان نشانی از شهدای عملیات‌های والفجر مقدماتی و والفجر یک را در خود دارد و شهید مرتضی آوینی، با آن نگاهِ عمیق و تأثیرگذارش.