کارگردان فیلم کوتاه: فیلمسازی منجر به کار گروهی می‌شود

به گزارش پایگاه خبر هیچ یک _ آرمین اعتمادی کارگردان فیلم‌کوتاه «رویای نیمه‌جان» از آثار راه‌یافته به بخش داستانی چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌‌کوتاه تهران، درباره اثر خود توضیح داد: این فیلم درباره دختر نوجوانی است که در خیابان در حال فرار از چیزی است که از آن اطلاعی نداریم. او در مسیر همین فرار وارد خانه‌ای مرموز و رویایی می‌شود که صاحب آن خانه یک زن است و اتفاقاتی میان آن‌ها رخ می‌دهد.

این کارگردان درباره شکل‌گیری ایده این فیلم توضیح داد: این فیلم به‌نوعی نسخه زنانه‌ای از زندگی خودم است. داستان کلی فیلم خیلی شباهت به داستانی دارد که من در زندگی شخصی‌ام تجربه‌‌اش کرده‌ام؛ چیزی شبیه اینکه از فضای مهندسی به سمت فضای هنری تغییر مسیر دادم. ایده یک فیلم البته معمولا از ناخودآگاه فیلمساز می‌آید اما وقتی داستان این فیلم را گسترش دادم و با آن پیش رفتم، از جایی به بعد متوجه شدم که کاراکتر اصلی داستان خیلی شبیه خودم است.

اعتمادی درباره زمان صرف شده برای ساخت این فیلم‌کوتاه گفت: ایده این فیلم در بهار ۱۴۰۰ شکل گرفت که اولین نسخه فیلمنامه هم همان زمان نوشته شد. با دوستان مختلفی درباره آن مشورت گرفتم و بازنویسی‌های زیادی هم داشتیم. بعد از یک سال و اندی، به نسخه نهایی فیلمنامه رسیدیم.

در سال ۱۴۰۱ کار به پیش‌تولید رسید و ساخته شد. آماده‌سازی فیلم و فرآیند پس‌تولید هم تقریبا تا پایان ۱۴۰۱ زمان برد.

این کارگردان درباره بزرگ‌ترین ترس و جذاب‌ترین لحظه در فیلمسازی هم گفت: به‌نظرم ترس‌های زیادی در فرآیند فیلمسازی وجود دارد اما بزرگ‌ترین آن‌ها این است که در روزهای تولید، گروه عوامل دچار حاشیه شوند. من همیشه از حاشیه در تیم تولید گریزان بوده‌ام و به همین دلیل سراغ همکاری با عواملی می‌روم که اهل حاشیه نباشند. جذاب‌ترین لحظه فیلمسازی هم برایم لحظه‌ اتمام ضبط پلان دشواری است که بالاخره به این نتیجه می‌رسی، آنچه می‌خواستی درآمده است. البته همه روزهای تولید یک فیلم لذتبخش است.

وی افزود: من کار جمعی را در فیلمسازی یاد گرفتم. تجربه کار گروهی از نگاه من بزرگ‌ترین دستاورد در فرآیند فیلمسازی است. تعامل است که در مواردی حتی می‌تواند به جنبه هنری یک کار بچربد. وقتی تعامل افراد در یک گروه خوب باشد، خیلی از مشکلات قابل رفع است.

این کارگردان درباره آفت نسل جدید فیلمسازان در سینمای ایران هم گفت: از آنجایی که معضلات اجتماعی و فرهنگی زیادی را در کشور داشته‌‌ایم، فیلمسازان ما مدام به سمت رئالیسم و عینیت زندگی گرایش پیدا کرده‌اند. این اتفاق فی‌نفسه بد نیست کمااینکه در تاریخ سینما هم فیلمسازان رئالیستی داشته‌ایم که قطعا هنرمندان بزرگی هم بوده‌اند، اما مسئله‌ام در سینمای ایران این است که این جنس فیلمسازی جای رویا و قوه تخیل را تنگ کرده است. فکر می‌کنم رویا و خیال از نیمه دهه 80 در سینمای ایران گم شده است و کمتر شاهد تنوع آثار و تنوع نگاه در سینما هستیم.

وی افزود: سینما جایی است که باید نگاه عبور کرده از فیلتر ذهنی فیلمساز در آن منعکس شود. می‌توان در فضای یک فیلم ترسناک، رازآلود و یا حتی فانتزی، حرف‌های روز جامعه را هم مطرح کرد. لزوما اینگونه نیست که برای طرح معضلات جامعه نیاز باشد سراغ فیلم رئال برویم. من شخصا فیلمسازی در سبک سوررئالیسم را خیلی دوست دارم و فضای فیلم‌های رازآلود و معمایی خیلی برایم جذاب است.