همیشه بین فوتبال دوستان یک بحث جذاب در همه نسلها وجود دارد، اینکه کدام تیم بهترین تیم تاریخ است؟
تیم ملی در این دوره جام ملت های آسیا نشان داده که یک تیم یک دست، یک دل و متحد است که حتی در شرایط تحت فشار و با وجود اخراج یکی از بهترین هایش باز هم در مبارزه کم نمیآورد و قدمی عقب نمیگذارد؛ این تیم نشان داد که مصداق بارز یکی برای همه و همه برای یکیست.
از سال ۱۹۹۶ که مرحله حذفی به جام ملتهای آسیا اضافه شد، در نیمه نهایی برابر عربستان به وقتهای اضافی رفتیم و در صربات پنالتی از صعود به فینال بازماندیم.
در بازی رده بندی همان تورنمنت تنها موفقیت ما در این شرایط ثبت و ایران در ضربات پنالتی موفق به پیروزی و کسب عنوان سومی شد اما این اولین و آخرین بار بود که ما طعم موفقیت را چشیدیم.
تیم کشورمان تا قبل از بازی با سوریه ۵ بار در این تورنمنت – که بالاترین سطح فوتبال آسیاست – در مرحله حذفی کارش به وقتهای اضافه کشید و هر پنج بار شکست خورد و ناکام از تورنمنت کنار رفت….
وقتی مهدی طارمی اخراج شد، بازی برابر سوریه یک یک مساوی بود. وقتی کار به وقتهای اضافی کشید، برخی منتظر سوت پایان داور هم نشده و با مانور روی این آمار آماده انتقاد از تیم حذف شده شدند اما تیم ملی روایت دیگری را به تاریخ الصاق کرد.
ملی پوشان طلسم ۲۴ ساله را شکستند، آن هم ۱۰ نفره، آن هم بدون یکی از ستارگان شان… فقط به این آمار نگاه کنید تا اتفاق مهمی که رقم خورد بیشتر مشخص شود؛ ۵ بار آخری که بازیهای ایران در جام ملتهای آسیا به وقتهای اضافه کشیده شد:
۲۰۰۰: ۲-۱ کره جنوبی
۲۰۰۴: ۵-۴ چین (پنالتی)
۲۰۰۷: ۴-۲ کره جنوبی (پنالتی)
۲۰۱۱: ۱-۰ کره جنوبی
۲۰۱۵: ۱۰-۹ عراق (پنالتی)