روایت عرفانی «پر» از فقر

صادق جوادی کارگردان انیمیشن «پر» محصول مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی که در سیزدهمین جشنواره پویانمایی تهران حضور دارد در گفت‌وگو با هیچ یک  درباره داستان این انیمیشن گفت: داستان «پر» که با تکنیک دو بعدی فریم بای فریم ساخته شده است، درباره پدر و پسری فقیر است که از راه خروس بازی و شرط‌بندی روزگار می‌گذرانند تا اینکه پای پیرمردی عجیب به زندگی‌شان باز می‎شود و ادامه ماجرا.

وی با اشاره به اینکه موضوع این فیلم به شکلی عرفانی روایت می‌شود، ادامه داد: توضیح این که چطور می‌شود موضوعی عرفانی را روایت کرد کمی پیچیده و شاید شخصی است به این مفهوم که هر هنرمندی ابزار و روش منحصر به خودش را برای روایت محتوای مد نظرش انتخاب می‌کند که قابل تعمیم به همه نیست. شخصا معتقدم برای یک فرد ایرانی با تاریخی کهن، پرافتخار و اساطیری چون فردوسی، عطار، خیام، مولانا و بی‌شمار بزرگان دیگر، درک مفاهیم عرفانی کار سختی نیست، چالش اصلی انتقال این مفاهیم به مخاطب غیرایرانی و ناآشنا با این فرهنگ است.

این انیماتور درباره چگونگی روبه‌رو شدن با این مشکل بیان کرد: برای عبور از این چالش در فیلم «پر» سعی کردم مفهوم را در لایه‌های زیرین قصه‌ای امروزی قرار دهم. متاسفانه وقتی صحبت از مفاهیم عمیقی چون عرفان است در ذهن شنونده یا بیننده ریتمی کند و کش‌دار تداعی می‌شود، من سعی کردم انیمیشن «پر» ریتمی نسبتا تند داشته باشد تا مخاطب را با خود همراه کند و در خلال این جذابیت مفهوم مدنظر فیلم در ناخودآگاه بیننده شکل بگیرد. البته اینکه چقدر در این زمینه موفق بوده‌ام یا نه بستگی به نظر مخاطبان و گذشت زمان دارد.

جوادی با اشاره به اینکه مخاطب انیمیشن «پر» بزرگسال است، بیان کرد: این فیلم تاکنون در فستیوال‌های مختلفی نمایش داده شده و موفق به کسب جایزه بزرگ و جایزه ویژه هیات داوران از جشنواره انیمیشن اروگوئه، جایزه بهترین موسیقی و بهترین صداگذاری از جشنواره چنجینگ فیس استرالیا شده است.

وی در بخش پایانی صحبت‌هایش درباره جشنواره پویانمایی تهران و حضور مرکز گسترش در آن مطرح کرد: مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی از زمان تاسیس تاکنون حمایت خوبی از فیلمسازان انیمیشن داشته است و نتیجه‌اش را می‌توان در میزان مشارکت فیلمسازان با این مرکز و جوایز و افتخارات کسب شده توسط آن‌ها مشاهده کرد. وجود جشنواره تخصصی پویانمایی برای انیمیشن ایران مهم و ضروری است. شخصا احساس می‌کنم این رویداد پس از هر دهه که از عمرش می‌گذرد نیاز به بازنگری در اهداف و شیوه برگزاری خود دارد.