چگونه با لجبازی کودکان 2 تا 3 سال کنار بیاییم؟
علت لجبازی کودکان 2-3 ساله و بهترین رفتار والدین با این بچه ها
هیچ یک زندگی _ در دنیای روانشناسی لجبازی کودکان ۲ تا ۳ ساله بسیار طبیعی است زیرا کودک در این سن به سطحی از خود شیفتگی می‌رسد که تمام دنیا را از آن خود می بیند و گمان می کند که تمام دنیا برای او ساخته شده است.
چرا کودکان در دو سالگی لجباز می شوند؟
از آن جایی که کودکان در سن دو سالگی دچار خود شیفتگی می شوند و همه چیز را متعلق به خود می بینند اگر دیگران او را از به دست آوردن چیزی منع کنند از نظر کودک این کار بسیار بی معنی و غیر منصفانه است برای همین تمام تلاش خود را می‌کند که حق خود را با هر روشی که می‌تواند، به دست بیاورد همچنین کودک در سن دو سالگی در حال شناخت احساسات خود، شناخت رفتارها، شناخت خود و افراد است.
زمانی که کودک به لجبازی روی می‌آورد اگر والدین رفتار درست و مناسبی را از خود نشان ندهند ممکن است کودک در آینده دچار مشکل شود و عادت کند که می‌تواند با لجبازی و پرخاشگری هر کاری را انجام دهد و هر چیزی را به دست آورد برای همین والدین موظف اند که رفتار درست در این موقعیت ها را بشناسند و به خوبی اوضاع را کنترل کنند.
کودکان پس از رسیدن به سن دو سالگی از آنجایی که شخصیت شان مشخص و منسجم می شود اما نمی توانند خواسته های متضاد ذهن خود را تنظیم و تفکیک کنند برای همین در یک آن واحد قادر به تصمیم گیری نخواهند بود. برای همین است که کودک نمی تواند تکلیف خود را روشن کند و نمی داند که دقیقا چه خواسته ای دارد و از طرفی هم با وجود اینکه از خواسته خود مطمئن نیست اما برای بدست آوردن آن بسیار مصمم و یک دنده است.
اما مهمترین چیزی که در این زمان وجود دارد رفتار پدر و مادر با کودک شان است زیرا کودک با در نظر گرفتن رفتار و واکنش والدینش متوجه می‌شود که این کارش درست است یا نه و عکس العمل والدین به شدت می تواند بهانه گیری های کودک را کم کند و یا حتی آن ها را بیشتر کند.
اکنون مسئله ای که مد نظر است چگونگی رفتار والدین با کودکان لجباز شان است تا بتوانند با انجام بهترین رفتار لجبازی ها و بهانه گیری های کودک خود را کمتر کنند.
بی اعتنایی به رفتار و لجبازی کودک 2 تا 3 ساله خود بهترین واکنش است
برخورد صحیح والدین در برابر کودکان لجباز
همانطور که گفته شد ابتدایی ترین و اولین اقدام برای برخورد صحیح، کوتاه نیامدن در برابر نیاز کودک است زیرا زمانی که کودک شما دست به لجبازی و پرخاش می زند و شما به او پاسخ می دهید، حال فرقی نمی‌کند که این پاسخ مثبت باشد یا منفی، کودک شما متوجه می‌شود که این یک راه مؤثر است و می‌تواند با پرخاش کردن به خواسته خود برسد.
برای همین در بعضی اوقات کودک به جدیت و قاطعیت پدر و مادر احتیاج دارد تا بهتر تربیت شود و والدین نیز نباید به دلیل اینکه از شر جیغ های کودک راحت شوند خواسته او را برآورده کنند. بی اعتنایی به رفتار و لجبازی کودک دو تا سه ساله خود بهترین واکنش است که در طولانی مدت بهترین راه برای تغییر رفتار لجبازی او است.
اغلب لجبازی های کودک برای جلب توجه شما است اگر بخواهیم با یک مثال این را برای شما توضیح دهیم باید در نظر بگیرید که مثلاً کودک شما هوس آب میوه می کند و آن را درخواست می کند اما شما آن را در خانه ندارید، در این مواقع است که شروع به جیغ زدن می کند و رفتاری لجبازانه از خود نشان می دهد اگر شما این خواسته کودکتان را برایش فراهم کنید باعث می شود تا رفتارهای لجبازانه او تشدید و تشویق شود بهترین کاری که شما در این زمان می توانید انجام دهید بی توجهی است که سبب خاموشی رفتار کودکتان می شود.
برای این کار باید زمانی که کودکتان شروع به داد و فریاد کرد یا رفتارهای دیگری از خود نشان داد، محل را ترک کنید و بی توجه به او به کارهای خود بپردازید و فعالیت های روزمره خود را انجام دهید یا حتی با دیگران صحبت کنید تا متوجه شود که توجهی به رفتار او ندارید انجام دادن این رفتارها و واکنش ها در طولانی مدت باعث می‌شود تا لجبازی کودک دو تا سه ساله شما کم کم، کاهش پیدا کند.
دوم این که اغلب لجبازی های کودکان با هدف است و اگر بدانند که با جیغ و فریاد نمی توانند به هدف خود برسند احتمالاً آن را تکرار نکند و شما باید در زمان هایی که کودک شما رفتار درستی را انجام می دهد و جیغ و فریاد نمی کند و با صحبت کردن خواسته خود را به شما می گوید، او را تشویق کنید و اگر صلاح می دانید آن چیزی را که نیاز دارد و دوست دارد را به او بدهید تا درک کند که می تواند با داشتن رفتار خوب و خوش، پاداش دریافت کند البته باید والدین بدانند که افراط کردن و یا تفریط کردن در تشویق کودکان می تواند بسیار مضر و آسیب زننده باشد.
یکی از آموزه هایی که پدر و مادر باید به فرزندان خود یاد دهند این است که پاداش و تشویق، رشوه نیست و زمانی که شما برای کودک خود کاری را در نظر می گیرید و آن را به کودک محول می‌کنید موظف است که آن کار را انجام دهد و یا اینکه زمانی که شما قصد انجام کاری را دارید آن کار باید انجام شود و فریاد ها و جیغ های کودکتان نمی‌تواند در تصمیم شما خللی ایجاد کند و شما را از تصمیم تان منصرف کند و رفتار بد او نمی تواند مانع انجام کار شما شود.
شما نباید اجازه دهید که جیغ زدن ها و فریادهای کودکتان بر انجام کارها و تصمیمات شما تأثیر بگذارد و در نظر شما تغییری ایجاد کند. اگر پس از انجام همه ی این راه و روش ها، نتوانستید تغییری در رفتار او ایجاد کنید و اون همچنان به لجبازی های خود ادامه می دهد، ممکن است این رفتار علتی ریشه ای در کودکتان داشته باشد که در این صورت باید از مشاوره روانشناسی استفاده کنید.
نباید اجازه بدهید که لجبازی های کودکتان بر رفتار شما تأثیر بگذارد
رفتار های دیگری نیز وجود دارند که شما می توانید با انجام آن ها لجبازی کودک دو تا سه ساله خود را کاهش دهید به طور مثال نباید همیشه از کلمه هایی مانند : نه, دست نزن ، نکن ، نرو و غیره استفاده کنید.
در انجام بعضی از کارهای کودک تان به او کمک کنید و همچنین در انجام کارهای خودتان نیز از کودکتان کمک بخواهید تا تعامل را در زندگی و خانواده تان بیشتر کنید.
در طول روز زمان مشخصی را صرف بازی و ارتباط با کودک تان انتخاب کنید و هر روز این وقت را به او اختصاص دهید.
گاهی اوقات می توانید با محروم کردن کودکتان از چیزی که دوست دارد، چیزهای زیادی را به او یاد دهید مثلاً با این کار می‌توانید عواقب رفتار بدش را به او گوشزد کنید و به او کمک کنید تا بفهمد که انجام کارهای بد عواقب خود را دارند و اگر کار نامناسبی را انجام دهد شما می توانید او را تنبیه کنید.
سعی کنید گاهی اوقات زمانی که در حالت آرام به سر می‌برد با او صحبت کنید و به او بگویید که اگر از چیزی ناراحت می شود و یا به آن اعتراضی دارد آن را با شما در میان بگذارد و با حرف زدن آن را حل کند. و زمانی که کودک در این باره با شما صحبت می کند با دقت به او گوش دهید و طوری رفتار کنید که کودکتان احساس تکیه گاه بودن و حامی بودن شما را حس کند نه اینکه گمان کند که شما برای ناراحت شدن او هیچ اهمیتی قائل نمی شوید و برای تان مهم نیست.
توجه کردن به کودک بهترین رفتار برای درمان لجبازی کودکان 2 تا 3 سال می باشد
عمل کردن شما به حرف ها و قول هایی که می دهید بسیار مهم است. بعضی از والدین با عمل نکردن به حرف های خود و قول هایشان حالت خشم و تهاجم را در فرزندانشان به وجود می آورند و بسیاری از اخلاق های بد و منفی را به آن ها آموزش می دهند.
زیرا زمانی که شما به قول خود عمل نمی کنید این پیام را متوجه می شود که برای شما یک فرد دوست داشتنی و قابل توجه نیست و انسانی تنها است که باید برای به دست آوردن خواسته ها و چیزهای مورد علاقه اش یا باید بجنگد و یا دست از به دست آوردن آن ها بردارد، زیرا صحبت ها و خواسته های او برای کسی اهمیت ندارد و کسی به او پاسخی نمی دهد همچنین اعتماد کودکتان از شما سلب می‌شود و دیگر نمی‌تواند به گفته های شما اطمینان داشته باشد برای همین حتی زمانی که شما از صمیم قلب تان با او صحبت می کنید و به او قول می‌دهید او باور نمی‌کند و به حرف های شما گوش نمی دهد.
با همه این حرف ها شما متوجه می شوید که فرزند با دیدن بد قولی های والدینش دچار احساس خشم و بی اعتمادی می شود.
