دولت چهاردهم و رقابت با عربستان و ترکیه

ما می بایست با توجه به شرایط حاکم بر کشور و همچنین شرایط منطقه و خاورمیانه اولویت های اقتصادی مان را مشخص کنیم،در نظر داشته باشید خاورمیانه تامین کننده یک سوم نفت جهان است و نفت هم همیشه برای آمریکا به عنوان یک ابزار صرف اقتصادی نبوده بلکه یک ابزار سیاسی نیز بوده است و هر موقع که خواستند قیمت نفت را بالا بردند و هر موقع خواستند پایین آوردند و از آن به عنوان یک ابزار اقتصادی در خدمت سیاست استفاده کرده اند . ایران هم بزرگترین کشور خاورمیانه و دارای یک پتانسیل های استثنایی است که این پتانسیل ها را در دو کشوری که خودشان را رقیب ایران می دانند، نمی توان یافت.

یعنی ترکیه و عربستان سعودی هیچ کدام پتانسیل های ایران را ندارند و از اینکه ایران در شرایط فعلی باقی بماند و یک اقتصاد ضعیف داشته باشد خوشنود هستند و هر آنچه که از دستشان بربیاید درراستای جلوگیری از استفاده از پتانسیل های علمی و معادن خدادادی که در ایران وجود دارد و بوِیژه موقعیت استثنایی ایران در ترانزیت کالا بکار می گیرند .

علاوه بر این باید دید که اولویت ایران در شرایط فعلی چیست؟ اولویت ایران درحال حاضر اقتصاد نیست ،از ابتدای انقلاب هم ما هیچ وقت در شعارهای انقلابی سال های ۵۶ و ۵۷ یا بعد از آن به استثنای دوران سازندگی صحبتی در مورد اینکه ایران بخواهد یک قدرت بزرگ اقتصادی منطقه شود، نشنیده ایم.

اصولا توسعه اقتصادی در ایران هیچ گاه بعنوان یک اولویت مطرح نبوده .این عدم پرداختن به مسائل اقتصادی باعث شده که فشارهایی مثل نرخ بالای بیکاری و تورم و…به دولت وارد شود .طبیعی است که در شرایط فعلی این مسائل به صورت بحران برای دولت تلقی می شوند و ما می بینیم که در سه سال اخیر شعار سال که توسط مقام رهبری تعیین می شود به این مسئله پرداخته می شود زیرا نرخ بالای بیکاری و تورم بالا و وابستگی بیش از حد به واردات کالاهای اساسی به شکل یک تهدید درآمده و این چالش ممکن است در قالب اعتراضات ظاهر شود، همین تجمع های بازنشستگان و کارگرانی که کارخانه های آنها به علت تحریم ها تعطیل می شوند، نمونه بارز چنین نکته‌ای است.

بنابراین حاکمیت و در راس آن رهبری تصمیم گرفته اند که به مسئله اقتصاد توجه داشته باشند ولی جریان های سیاسی خاص در عین حال سهم خودشان را می خواهند و در یک اقتصاد رانت‌زده مثل ایران و همزمانی فساد نهادینه شده و باندهایی که منافع خودشان را در واردات کالا بجای تولید در داخل کشور می بینند کار بسیار دشواری است.