میکروربات جلبکی سرعت بهبود سرطان ریه را افزایش می دهد

به گزارش هیچ یک   به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، توانایی کنترل گسترش سرطان یا همان متاستاز در تلاش برای شکست این بیماری نقش مهمی دارد. ریه ها نیز عضوی مهم هستند که مقصد سلول های سرطانی هستند.

ریه ها همانطور که در تحقیق منتشر شده مهمترین عضو بدن هستند که هدف متاستاز قرار می گیرند به همین دلیل نانو مهندسان مشغول توسعه استراتژی های درمانی بهتر یا همان میکروربات هستند که از قرص عملکرد بهتری دارد.

جوزف وانگ و لیانگ فانگ ژانگ نانو مهندسان این تحقیق نوآورانه هستند. فعالیت وانگ روی تحقیقات ربات های نانو و میکرو متمرکز است. از سوی دیگر نانو ذرات مقلد سلول برای درمان عفونت و بیماری توسعه داده است. آنها درجستجو برای ارائه یک روش جدید انتقال دارو، با کمک یکدیگر مشغول طراحی میکروربات هایی هستند تا عفونت های باکتریایی در معده و خون را هدف بگیرند.

بردلی نلسون باکتری ای کولای را میکروربات طبیعی نامیده است. آناتومی این باکتری به عنوان یک ارگانیسم تک سلولی به‌ آن اجازه می دهد تا محیط اطرافش را حس کند و با کمک نرم افزاری در بدن حرکت کند. محققان نیز در اصل این قابلیت را کپی برداری کردند تا به جای ابتلای بدن به عفونت آن را درمان کنند.

مهندسان جلبک های سبز را با دوکسوروبیسین (doxorubicin) پر کردند زیرا میکروربات ها نیازمند یک قابلیت ارگانیک هستند که به آنها امکان شنا کردن و در نتیجه توزیع یکسان دارو به منطقه عفونی می دهد.

آنها در مرحله نخست میکروربات را در دستگاه گوارش موش ها آزمایش کردند. آنها خواستار توزیع دوکسوروبیسین بودند که مشهور است عوارض جانبی شدیدی با نتایج نامطلوب کمتری دارد. آنها تصمیمی برای آزمایش دارو نداشتند. در هر حال محققان نشان دادند میکروربات ها ذات الریه در ریه موش ها را بسیار موثرتر از تزریق آنتی بیوتیک درمان کردند.

آنها اکنون تصمیم دارند روی ریه تمرکز کنند. محققان در جدیدترین پژوهش خود میکروربات های بیوهیبریدی را به ریه های سرطانی موش ها فرستادند تا ملانومای گسترده شده در بدن را درمان کنند. پس از تزریق ۴ دوز از این دارو علائم و نرخ زنده ماندن موش ها به میزان قابل توجهی بهبود یافت.

پژوهشگران متوجه شدند متوسط زمان زنده ماندن موش های درمان شده ۳۷ روز است که نسبت به متوسط این شاخص در موش های درمان نشده (۲۷ روز) بسیار بیشتر است.

با این وجود مهندسان باید میکروربات هایی طراحی می کردند که سیستم ایمنی بدن را تحریک نمی کرد. برای همین منظور آنها میکروربات های شناگر را با لایه ای محافظ از غشای گلبول های قرمز خون پوشاندند.

این پوشش سبب شد نانو ذرات شبیه گلبول های قرمز خون به نظر بیایند و در نتیجه سیستم ایمنی واکنش نشان نداد