اعتماد به مردی که می‌شود به او اعتماد کرد

به گزارش هیچ یک _  انتخاب سرمربی برای تیم ملی والیبال بدل به یک پروژه عجیب و فرسایشی شده که به نظر می رسد فرجام خوبی نخواهد داشت. بعد از ناکامی های سریالی در لیگ ملتهای والیبال با یک مربی درجه 3 و گمنام به نام پائز رئیس فدراسیون والیبال در پایان این رقابتها اعلام کرد که برای نجات والیبال از این سیاهچاله ناکامی به سراغ یک مربی درجه یک خارجی خواهد رفت و تاکید کرد این پروژه را تا بعد از المپیک به تاخیر خواهد انداخت تا در فرصت و آرامش با یک مربی درجه یک برای تیم والیبال به توافق برسد. او حتی این استدلال را آورد که اغلب مربیان درجه اول دنیا تا پایان المپیک تحت قرارداد با تیمهای المپیکی هستند و انتقال پروژه استخدام سرمربی جدید به بعد از المپیک این فرصت را در اختیار ایران قرار خواهد داد تا با یک مربی مطرح به جمع بندی و توافق برسد.

حالا المپیک تمام شده و شمارش معکوس برای معرفی سرمربی جدید آغاز شده اما خبرهای رسیده از راهروهای فدراسیون والیبال حاکی از آن است که گزینه درجه اولی در کار نخواهد بود و در نهایت بازم هم فدراسیون والیبال به سراغ گزینه های درجه 2 خواهد رفت. آنچه برای والیبال ایران هیچ آورده ای نخواهد داشت.

ناکامی در جذب مربی خارجی درجه اول دو دلیل عمده دارد؛ نخست اینکه تعداد قابل توجهی از این فهرست حاضر نیستند به ایران بیایند و دلیل دوم اینکه قیمت آنهایی هم که حاضر به حضور در ایران هستند، به شدت بالاست و پرداخت آن از توان فدراسیون والیبال خارج است. مربی خارجی درجه یک قیمتی میلیون دلاری دارد و پرداخت آن با قیمت افسارگسیخته دلار و البته شرایط اقتصادی کشور کاری اگر نگوییم غیرممکن، بلکه سخت و دشوار است.

از همین رو فدراسیون والیبال چاره ای ندارد به جز اینکه به سراغ گزینه های درجه 2 خارجی برود؛ گزینه هایی که بی تردید احتمال موفقیت آنها در والیبال ایران ناچیز است و به سمت صفر میل می کند. از همین رو جذب چنین گزینه ای تنها اتلاف پول و سرمایه و البته از دست دادن زمان است که شرایط تیم ملی را از آنچه که هست، بدتر می کند. فراموش نباید کرد که فدراسیون والیبال برای جذب سرمربی خارجی درجه یک و مطرح تنها یک دلیل دارد و آنهم خروج از شرایط نابسامان فعلی است. شرایطی که با یک انتخاب غلط بدتر هم خواهد شد.

به نظر می رسد در شرایط فعلی عاقلانه ترین کار برای فدراسیون والیبال سپردن نیمکت تیم ملی به یک چهره معتمد و امتحان پس داده باشد که حداقل می توان با او به سقوط فکر نکرد. فردی که والیبال ایران را به خوبی می شناسد، سالهای سال در کادر فنی تیم های ملی در کنار مربیان خارجی مطرح کار کرده، گوشت و پوست و استخوانش با والیبال ایران ممزوج شده، بازیکنان تیم ملی و البته لیگی را کامل می شناسد و البته در اداره و مدیریت تیم که به نظر مهمترین نیاز این تیم ازهم گسیخته است، توانایی دارد.

بدون تعصب،پس از اعتماد به بهروز عطایی(که گمان خیلی ها این است با نتایجی که گرفت ریشه مربیان ایرانی را زد) پیمان اکبری مربی کهنه کار ایران در شرایط فعلی می تواند بهترین گزینه باشد. فراموش نکنیم که اکبری در هفته سوم لیگ ملتها و بعد از برکنار پائز در سخت ترین هفته لیگ ملتها تیم ملی داغان و بی روحیه ایران را به خوبی جمع کرد تا آن تیم ورشکسته و درهم شکسته بعد از 13 باخت متوالی رنگ برد را ببیند و مقابل 2 قدرت بزرگ جام یعنی آمریکا و هلند به پیروزی برسد. اکبری البته که در لیگ هم رزومه قابل اعتنایی دارد و سالها در مکتب مربیان بزرگ والیبال که به ایران آمده اند، تلمذ کرده. با جمع بندی همه این فاکتورها می توان به او اعتماد کرد و از آینده تا حدودی مطمئن بود. اگر قرار به جذب مربی درجه 1 خارجی باشد که حرفی نیست اما اگر قرار باشد دوباره در روی همان پاشنه بچرخد و دلارها دور ریخته شوند و مربیان درجه 2 هدایت تیم ملی را برعهده بگیرند اکبری قطعا گزینه بهتر و انتخاب معقول تری است. سرگشتگی در میان مربیان درجه 2 والیبال هیچ عایدی ندارد. والیبال ایران تا به امروز هم فرصت را از دست داده؛ پس این بازی موش و گربه باید به پایان برسد و فدراسیون به مردی اعتماد کنید که می شود به او اعتماد کرد!