دختر بادپای ایران: القاب ورزشی را دوست ندارم

به گزارش هیچ یک _ هاجر صفرزاده را می‌شود یکی از دختران تاریخ‌ساز ورزش ایران دانست که با کسب مدال نقره هفدهمین دوره بازی‌های پارالمپیک به نخستین بانوی نابینا و مدال‌آور این آوردگاه بزرگ تبدیل شد. صفرزاده در دو ۴۰۰ متر نقره و در ۲۰۰ متر به عنوان چهارم رسید تا یکی از موفق‌ترین نفرات کاروان فرزندان ایران باشد.

این دختر تاریخ‌ساز دومین بانوی پارالمپیکی ایران در ورزش نابینایان بود.

درخشش صفرزاده در پاریس بهانه‌ای شد تا دقایقی با دختر بادپای ورزش ایران همکلام شویم. وی در گفت‌وگو با ایرنا از سختی‌های زندگی قهرمانی و علایق ورزشی خود سخن به میان آورد که مشروح آن را در زیر می‌خوانیم.

همه انتظار چهارم شدنم را داشتند

اولین حضور در پارالمپیک بود و در فضای ورزشگاه استادو فرانس شهر پاریس به میدان رفتم. جو وحشتناکی بود که هم برای من استرس‌زا و هم هیجان داشت اما موفق شدم هیجان و استرسم را کنترل کنم. زمان اعزام برای من شانس حداکثر عنوان چهارم ثبت شده بود اما توانستم در جایگاه دوم قرار گیرم. رقابت با نابغه کوبایی سخت بود وی از سال ۲۰۱۲ و المپیک لندن یک‌تاز دوومیدانی در ماده ۴۰۰ متر است. این رقیب کوبایی چهار مدال طلای متوالی پارالمپیک را کسب کرده بود.

حقوق چهارمی به من می‌دادند

کاوران ایران براساس کیفی‌گرایی اعزام شد و حق و حقوق ورزشکاران براساس میزان شانس مدال به آنان داده می‌شد از آنجا که برای من شانس چهارمی ثبت شده بود حقوق چهارمی را می‌دادند. در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو نیز طلا کسب کردم.

تمام تلاشم را خواهم کرد تا در پارالمپیک بعدی به عنوان قهرمانی دست پیدا کنم. رقیب کوبایی من ۳۶ ساله است و احتمال بازنشستگی وی زیاد است. در بین چهار فینالیست من جوانترین دونده بودم.

در قید القاب ورزشی نیستم

صفرزاده در خصوص لقب دختر بادپا نیز گفت: خوشحالم که با کسب نشان نقره توانستم مردم کشورم را شاد کنم. در فضای مجازی القاب زیادی برای من داده شد و حتی برخی از دختر بادپا استفاده می‌کردند. من زیاد در قید القاب نیستم و تمرکزم بر روی تمرینات و موفقیت است. امیدوارم این موفقیت برای کاوران ایران مثمرثمر باشد. همچنین موفقیت من به عنوان یک دختر نابینا موجی از امید را در دل این قشر ایجاد کرده است. اگر قرار باشد به همنوع خود کمکی داشته باشم از هیچ تلاشی دریغ نخواهم کرد.

فقط پاداش مدال طلا به من تعلق گرفت

وی در پاسخ به سوالی در خصوص تاریخ‌سازی خود و پاداش این عنوان گفت: برخی تصور می‌کنند چون تاریخ‌سازی کردم پاداش طلا خواهم گرفت اما پاداش پای سکوی من نقره بود. حتی پاداشی که مسوولان استانی پیش از اعزام به من وعده داده بودند هنوز واریز نشده. مسوولان استانی به جز فراهم کردن شرایط تمرین کاری برای من انجام ندادند.

از کاراته به دوومیدانی رسیدم

من از همان دوره کودکی به ورزش علاقه و در رشته کاراته فعالیت داشتم و دان یک این رشته نیز دارم. در زمان فراغت از تمرینات دوومیدانی نیز به رشته سوارکاری می‌پردازم. به ورزش علاقمند و حتی فوتبال را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنم. رشته تحصیلی من نیز تربیت بدنی است و امیدوارم در آینده بتوانم با استفاده از تجربیاتم به نابینایان کمک کنم. از سال ۹۴ وارد ورزش شدم و رشته‌های مختلفی را امتحان کردم. در دوران مدرسه همکلاسی‌های زیادی داشتم و بعد از کسب عنوان پارالمپیک به من تبریک گفتند.

طرفدار سپاهان و عاشق استقلالم

فوتبال را دوست دارم و رقابت‌های لیگ را پیگیری می‌کنم. به مانند هر اصفهانی طرفدار سپاهان هستم و در کشور نیز عاشق استقلالم. لیگ‌های خارجی را نیز دنبال می‌کنم.

امیدوارم قانون استخدام شامل حال من نیز شود

ورزشکاران در بهترین سن کار درگیر تمرینات و مسابقات هستند و در کنار این کار همواره دغدغه شغل و آینده دارند. من نیز این دغدغه را دارم. خبرهای زیادی از استخدام قهرمانان به گوش می‌رسد و امیدوارم روزی نیز من استخدام شوم. اصفهان شرایط کاری خوب و ظرفیت‌های زیادی دارد و مسوولان کارخانه و شرکت‌های بزرگ می‌توانند قهرمانان را استخدام کنند.