سوره صافات با متن و ترجمه

معرفی سوره صافات به همراه متن و فضیلت آن

یکی دیگر از زیباترین سوره های قرآن کریم، سوره سافات است که در دل متن خود داستان های مهمی را روایت می کند. سوره صافات 182 آیه داشته و یکی از سوره های مکی و سی و هفتمین سوره قرآن کریم است که در جز 23 قرآن کریم قرار دارد. در ادامه این بخش از دین و مذهب هیچ یک ، متن سوره صافات بدون ترجمه و ترجمه سوره صافات توسط استاد قمشه ای و فضیلت های این سوره زیبا برایتان بازنشر شده است.

سوره صافات صوتی

در ادامه گوش جان فرا میدهیم به قراعت سوره صافات توسط استاد پرهیزگار و فایل صوتی سوره صافات عبدالباسط.

متن عربی سوره صافات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿١﴾ فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿٢﴾ فَالتَّالِیَاتِ ذِکْرًا ﴿٣﴾ إِنَّ إِلَهَکُمْ لَوَاحِدٌ ﴿٤﴾ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ﴿٥﴾ إِنَّا زَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِزِینَةٍ الْکَوَاکِبِ ﴿٦﴾ وَحِفْظًا مِنْ کُلِّ شَیْطَانٍ مَارِدٍ ﴿٧﴾ لا یَسَّمَّعُونَ إِلَی الْمَلإ الأعْلَی وَیُقْذَفُونَ مِنْ کُلِّ جَانِبٍ ﴿٨﴾ دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿٩﴾ إِلا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿١٠﴾ فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمْ مَنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِنْ طِینٍ لازِبٍ ﴿١١﴾ بَلْ عَجِبْتَ وَیَسْخَرُونَ ﴿١٢﴾ وَإِذَا ذُکِّرُوا لا یَذْکُرُونَ ﴿١٣﴾ وَإِذَا رَأَوْا آیَةً یَسْتَسْخِرُونَ ﴿١٤﴾ وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿١٥﴾ أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿١٦﴾ أَوَآبَاؤُنَا الأوَّلُونَ ﴿١٧﴾ قُلْ نَعَمْ وَأَنْتُمْ دَاخِرُونَ ﴿١٨﴾ فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ یَنْظُرُونَ ﴿١٩﴾ وَقَالُوا یَا وَیْلَنَا هَذَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿٢٠﴾ هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿٢١﴾ احْشُرُوا الَّذِینَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿٢٢﴾ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَی صِرَاطِ الْجَحِیمِ ﴿٢٣﴾ وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ ﴿٢٤﴾ مَا لَکُمْ لا تَنَاصَرُونَ ﴿٢٥﴾ بَلْ هُمُ الْیَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿٢٦﴾ وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ یَتَسَاءَلُونَ ﴿٢٧﴾ قَالُوا إِنَّکُمْ کُنْتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْیَمِینِ ﴿٢٨﴾ قَالُوا بَلْ لَمْ تَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿٢٩﴾ وَمَا کَانَ لَنَا عَلَیْکُمْ مِنْ سُلْطَانٍ بَلْ کُنْتُمْ قَوْمًا طَاغِینَ ﴿٣٠﴾ فَحَقَّ عَلَیْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿٣١﴾ فَأَغْوَیْنَاکُمْ إِنَّا کُنَّا غَاوِینَ ﴿٣٢﴾ فَإِنَّهُمْ یَوْمَئِذٍ فِی الْعَذَابِ مُشْتَرِکُونَ ﴿٣٣﴾ إِنَّا کَذَلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ ﴿٣٤﴾ إِنَّهُمْ کَانُوا إِذَا قِیلَ لَهُمْ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ یَسْتَکْبِرُونَ ﴿٣٥﴾ وَیَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِکُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ ﴿٣٦﴾ بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِینَ ﴿٣٧﴾ إِنَّکُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الألِیمِ ﴿٣٨﴾ وَمَا تُجْزَوْنَ إِلا مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٣٩﴾ إِلا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿٤٠﴾ أُولَئِکَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ ﴿٤١﴾ فَوَاکِهُ وَهُمْ مُکْرَمُونَ ﴿٤٢﴾ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿٤٣﴾ عَلَی سُرُرٍ مُتَقَابِلِینَ ﴿٤٤﴾ یُطَافُ عَلَیْهِمْ بِکَأْسٍ مِنْ مَعِینٍ ﴿٤٥﴾ بَیْضَاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِینَ ﴿٤٦﴾ لا فِیهَا غَوْلٌ وَلا هُمْ عَنْهَا یُنْزَفُونَ ﴿٤٧﴾ وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِینٌ ﴿٤٨﴾ کَأَنَّهُنَّ بَیْضٌ مَکْنُونٌ ﴿٤٩﴾ فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ یَتَسَاءَلُونَ ﴿٥٠﴾ قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ إِنِّی کَانَ لِی قَرِینٌ ﴿٥١﴾ یَقُولُ أَئِنَّکَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِینَ ﴿٥٢﴾ أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِینُونَ ﴿٥٣﴾ قَالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ ﴿٥٤﴾ فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاءِ الْجَحِیمِ ﴿٥٥﴾ قَالَ تَاللَّهِ إِنْ کِدْتَ لَتُرْدِینِ ﴿٥٦﴾ وَلَوْلا نِعْمَةُ رَبِّی لَکُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِینَ ﴿٥٧﴾ أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ ﴿٥٨﴾ إِلا مَوْتَتَنَا الأولَی وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿٥٩﴾ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿٦٠﴾ لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلِ الْعَامِلُونَ ﴿٦١﴾ أَذَلِکَ خَیْرٌ نُزُلا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿٦٢﴾ إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِینَ ﴿٦٣﴾ إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِی أَصْلِ الْجَحِیمِ ﴿٦٤﴾ طَلْعُهَا کَأَنَّهُ رُءُوسُ الشَّیَاطِینِ ﴿٦٥﴾ فَإِنَّهُمْ لآکِلُونَ مِنْهَا

فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿٦٦﴾ ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَیْهَا لَشَوْبًا مِنْ حَمِیمٍ ﴿٦٧﴾ ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لإلَی الْجَحِیمِ ﴿٦٨﴾ إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءَهُمْ ضَالِّینَ ﴿٦٩﴾ فَهُمْ عَلَی آثَارِهِمْ یُهْرَعُونَ ﴿٧٠﴾ وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَکْثَرُ الأوَّلِینَ ﴿٧١﴾ وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِیهِمْ مُنْذِرِینَ ﴿٧٢﴾ فَانْظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِینَ ﴿٧٣﴾ إِلا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿٧٤﴾ وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿٧٥﴾ وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿٧٦﴾ وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمُ الْبَاقِینَ ﴿٧٧﴾ وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الآخِرِینَ ﴿٧٨﴾ سَلامٌ عَلَی نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ﴿٧٩﴾ إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿٨٠﴾ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿٨١﴾ ثُمَّ أَغْرَقْنَا الآخَرِینَ ﴿٨٢﴾ وَإِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لإبْرَاهِیمَ ﴿٨٣﴾ إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿٨٤﴾ إِذْ قَالَ لأبِیهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿٨٥﴾ أَئِفْکًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِیدُونَ ﴿٨٦﴾ فَمَا ظَنُّکُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿٨٧﴾ فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُومِ ﴿٨٨﴾ فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ ﴿٨٩﴾ فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِینَ ﴿٩٠﴾ فَرَاغَ إِلَی آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلا تَأْکُلُونَ ﴿٩١﴾ مَا لَکُمْ لا تَنْطِقُونَ ﴿٩٢﴾ فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِینِ ﴿٩٣﴾ فَأَقْبَلُوا إِلَیْهِ یَزِفُّونَ ﴿٩٤﴾ قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿٩٥﴾ وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿٩٦﴾ قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْیَانًا فَأَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ ﴿٩٧﴾ فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الأسْفَلِینَ ﴿٩٨﴾ وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَی رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿٩٩﴾ رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿١٠٠﴾ فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلامٍ حَلِیمٍ ﴿١٠١﴾ فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَی فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَی قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿١٠٢﴾ فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ ﴿١٠٣﴾ وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿١٠٤﴾ قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿١٠٥﴾ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبِینُ ﴿١٠٦﴾ وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿١٠٧﴾ وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الآخِرِینَ ﴿١٠٨﴾ سَلامٌ عَلَی إِبْرَاهِیمَ ﴿١٠٩﴾ کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿١١٠﴾ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿١١١﴾ وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِیًّا مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿١١٢﴾ وَبَارَکْنَا عَلَیْهِ وَعَلَی إِسْحَاقَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبِینٌ ﴿١١٣﴾ وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَی مُوسَی وَهَارُونَ ﴿١١٤﴾ وَنَجَّیْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿١١٥﴾ وَنَصَرْنَاهُمْ فَکَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿١١٦﴾ وَآتَیْنَاهُمَا الْکِتَابَ الْمُسْتَبِینَ ﴿١١٧﴾ وَهَدَیْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿١١٨﴾ وَتَرَکْنَا عَلَیْهِمَا فِی الآخِرِینَ ﴿١١٩﴾ سَلامٌ عَلَی مُوسَی وَهَارُونَ ﴿١٢٠﴾ إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿١٢١﴾ إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٢٢﴾ وَإِنَّ إِلْیَاسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٢٣﴾ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلا تَتَّقُونَ ﴿١٢٤﴾ أَتَدْعُونَ بَعْلا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ ﴿١٢٥﴾ اللَّهَ رَبَّکُمْ وَرَبَّ آبَائِکُمُ الأوَّلِینَ ﴿١٢٦﴾ فَکَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿١٢٧﴾ إِلا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿١٢٨﴾ وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الآخِرِینَ ﴿١٢٩﴾ سَلامٌ عَلَی إِلْ یَاسِینَ ﴿١٣٠﴾ إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿١٣١﴾ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٣٢﴾ وَإِنَّ لُوطًا لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٣٣﴾ إِذْ نَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿١٣٤﴾ إِلا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿١٣٥﴾ ثُمَّ دَمَّرْنَا الآخَرِینَ ﴿١٣٦﴾ وَإِنَّکُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَیْهِمْ مُصْبِحِینَ ﴿١٣٧﴾ وَبِاللَّیْلِ أَفَلا تَعْقِلُونَ ﴿١٣٨﴾ وَإِنَّ یُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٣٩﴾ إِذْ أَبَقَ إِلَی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿١٤٠﴾ فَسَاهَمَ فَکَانَ مِنَ الْمُدْحَضِینَ ﴿١٤١﴾ فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿١٤٢﴾ فَلَوْلا أَنَّهُ کَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِینَ ﴿١٤٣﴾ لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلَی یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿١٤٤﴾ فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ سَقِیمٌ ﴿١٤٥﴾ وَأَنْبَتْنَا عَلَیْهِ شَجَرَةً مِنْ یَقْطِینٍ ﴿١٤٦﴾ وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَی مِائَةِ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ ﴿١٤٧﴾ فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَی حِینٍ ﴿١٤٨﴾ فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّکَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿١٤٩﴾ أَمْ خَلَقْنَا الْمَلائِکَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿١٥٠﴾ أَلا إِنَّهُمْ مِنْ إِفْکِهِمْ لَیَقُولُونَ ﴿١٥١﴾ وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿١٥٢﴾ أَصْطَفَی الْبَنَاتِ عَلَی الْبَنِینَ ﴿١٥٣﴾ مَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ ﴿١٥٤﴾ أَفَلا تَذَکَّرُونَ ﴿١٥٥﴾ أَمْ لَکُمْ سُلْطَانٌ مُبِینٌ ﴿١٥٦﴾ فَأْتُوا بِکِتَابِکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿١٥٧﴾ وَجَعَلُوا بَیْنَهُ وَبَیْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿١٥٨﴾ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿١٥٩﴾ إِلا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿١٦٠﴾ فَإِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿١٦١﴾ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ بِفَاتِنِینَ ﴿١٦٢﴾ إِلا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِیمِ ﴿١٦٣﴾ وَمَا مِنَّا إِلا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ ﴿١٦٤﴾ وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿١٦٥﴾ وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿١٦٦﴾ وَإِنْ کَانُوا لَیَقُولُونَ ﴿١٦٧﴾ لَوْ أَنَّ عِنْدَنَا ذِکْرًا مِنَ الأوَّلِینَ ﴿١٦٨﴾ لَکُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿١٦٩﴾ فَکَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿١٧٠﴾ وَلَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِینَ ﴿١٧١﴾ إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ ﴿١٧٢﴾ وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿١٧٣﴾ فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّی حِینٍ ﴿١٧٤﴾ وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿١٧٥﴾ أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿١٧٦﴾ فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِینَ ﴿١٧٧﴾ وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّی حِینٍ ﴿١٧٨﴾ وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿١٧٩﴾ سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿١٨٠﴾ وَسَلامٌ عَلَی الْمُرْسَلِینَ ﴿١٨١﴾ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٨٢﴾

ترجمه سوره صافات

چنانچه مایلید سوره صافات با ترجمه و معنی آیات را در اختیار داشته باشید، در ادامه این بخش متن ترجمه آیات سوره صافات به قلم استاد الهی قمشه ای را مشاهده می فرمایید.

به نام خداوند بخشنده مهربان‏

قسم به صف‌زدگان (چون فوج فرشتگان یا نمازگزاران یا سپاه اهل ایمان) که صف‌آرایی کرده‏اند. (1) قسم به منع و زجرکنندگان (از عمل معصیت‌کاران، یا رانندگان ابر و باران). (2)

قسم به تلاوت‌کنندگان ذکر (همه‌ی کتب آسمانی یا آیات قرآن). (3) که محققاً خدای شما یکی است. (4) همان خدای یکتا که آفریننده آسمان‌ها و زمین است و هر چه بین آن‌هاست و آفریننده‌ی مشرق‏ها (و مغرب‏ها) است. (5)

ما نزدیکترین آسمان را به زیور انجم بیاراستیم. (6) و (به شهاب آن انجم) از تسلط هر شیطان سرکش گمراه محفوظ داشتیم. (7) تا شیاطین هیچ از وحی و سخنان فرشتگان عالم بالا نشنوند و از هر طرف به قهر رانده شوند. (8)

هم به قهر برانندشان و هم به عذاب دائم (قیامت) گرفتار شوند. (9) جز آن‌که کسی (از شیاطین چون خواهد از عالم بالا) خبری برباید هم او را تیر شهاب فروزان تعقیب کند. (10)

از این منکران قیامت بپرس که آیا خلقت آن‌ها سخت‏تر است یا موجودات (با عظمت) دیگر که ما خلق کرده‏ایم؟ و ما اینان را در اول از گل چسبنده بیافریدیم. (11)

بلکه تو (از انکار منکران) تعجب کردی و آن‌ها هم به تمسخر پرداختند. (12) و هر گاه به آن‌ها پند و اندرز دهند هیچ متذکر نمی‏شوند. (13) و چون آیت و معجزی مشاهده کنند باز هم به فسوس و مسخره پردازند. (14) و گویند:این خود پیداست که سحری بیش نیست. (15)

(و با تعجب و انکار گویند) آیا چون ما مردیم و خاک و استخوان پوسیده شدیم باز زنده و برانگیخته می‏شویم؟ (16) یا پدران گذشته ما زنده می‏شوند؟! (17) بگو:آری شما (و هم پدرانتان) خوار و ذلیل به محشر مبعوث خواهید شد. (18)

تنها به یک صیحه‌ی (اسرافیل) است که ناگاه همه (زنده شده و از قبرها برخیزند و عرصه‌ی قیامت را) بنگرند. (19) و گویند:ای وای بر ما، این است روز جزای اعمال. (20) این است روز حکم (بر نیک و بد) که شما تکذیب آن می‏کردید. (21)

(و خطاب شود که) اینک ستمکاران را حاضر کنید با همسران (یا پیروان) و آن‌چه معبود ایشان بود، (22) که به جز خدا می‏پرستیدند، و همه را به راه دوزخ راه نمایید. (23) و (در موقف حساب) نگاهشان دارید که در کارشان سخت مسئولند. (24)

(به آنان خطاب شود که) چرا شما (در دفع عذاب) به یکدیگر نصرت نمی‏کنید؟ (25) بلکه در این روز آن‌ها همه سخت تسلیم و ذلیلند. (26) و در آن هنگامه برخی از آنان به بعضی دیگر رو نموده (یعنی مرءوسین با رؤسا) سوال و جواب کنند. (27)

گویند:شما بودید که از سمت راست (و چپ برای فریب) ما می‏آمدید. (28) آن‌ها جواب دهند (که به ما مربوط نیست) بلکه شما خود ایمان نیاوردید. (29) و ما بر شما تسلط و حجتی نداشتیم بلکه شما خودتان طاغی و سرکش مردمی بودید. (30)

پس امروز بر همه‌ی ما وعده‌ی (انتقام) خدایمان حتمی است، و البته عذاب را خواهیم چشید. (31) و ما شما را بدین سبب گمراه کردیم که خود گمراه بودیم. (32) و در آن روز آن‌ها همه در عذاب مشترکند. (33)

ما چنین از بدکاران انتقام می‏کشیم. (34) آن‌ها بودند که چون لااله‌الّااللَّه (کلمه توحید) به ایشان گفته می‏شد (از قبول آن) سرکشی می‏کردند. (35) و می‏گفتند:آیا ما به خاطر شاعر دیوانه‌ای دست از خدایان خود برداریم؟! (36)

(چنین نیست که آن‌ها پنداشتند) بلکه (محمّد صلی‌اللَّه‌علیه‌وآله پیغمبر بزرگی است که برای تعلیم و هدایت خلق عالم) با برهان روشن حق آمد و (حجت و معجزاتش) صدق پیغمبران پیشین را نیز اثبات کرد. (37)

شما (که او را تکذیب کردید امروز) عذاب سخت و دردناک خواهید چشید. (38) و جز به کردارتان مجازات نمی‏شوید. (39) (امروز همه مسئولند) جز بندگان پاک برگزیده خدا. (40) آنان را (در بهشت ابد) روزی جسمانی و روحانی (بی حساب) معین است. (41)

میوه‏های گوناگون بهشتی، و هم آن‌ها (در آن عالم جاودانی) بزرگوار و محترمند. (42) در آن بهشت پر نعمت متنعّمند. (43) بر تخت‌های عالی رو به روی یکدیگر نشسته‏اند. (44)(حور و غلمان) با جام شراب طهور بر آنان دور می‏زنند. (45)

شرابی سپید و روشن که آشامندگان لذت کامل برند. (46) نه در آن می‏خمار و دردسری و نه مستی و مدهوشی است. (47) و در بزم حضورشان حوران زیباچشمی است که (جز به شوهر خود) به هیچ کس ننگرند. (48)

گویی آن حوران (در سفیدی و لطافت) بیضه‌ی مکنونند [یعنی تخم شترمرغ که بسیار خوشرنگ است و شترمرغ آن را با پر خویش می‏پوشاند تا غبار بر آن ننشیند. (م)]. (49)در آن‌جا مؤمنان بعضی با بعضی به صحبت روی کنند. (50) یکی از آن‌ها گوید:(ای رفیقان بهشتی) مرا (در دنیا) همنشینی (کافر) بود. (51)

که با من می‏گفت:آیا تو (وعده‏های بهشت و قیامت را) باور می‏کنی؟ (52) آیا چون مردیم و استخوان ما خاک راه شد باز (زنده شویم و) پاداش و کیفری یابیم؟ (53) باز (این گوینده‌ی بهشتی به رفیقان) گوید:آیا می‏خواهید نظر کنید (و آن رفیق کافر را اینک در دوزخ بنگرید)؟ (54)

آن گاه خود بنگرد و او را در میان دوزخ (معذّب) بیند. (55) به او گوید:قسم به خدا که نزدیک بود مرا (همچون خود) هلاک گردانی. (56) و اگر نعمت و لطف خدای من (نگهدار) نبود من هم به دوزخ (نزد تو) از حاضر شدگان بودم. (57)

(و از خوشحالی گوید) آیا دیگر ما را مرگی نخواهد بود؟ (58) جز همان مرگ اول (که در دنیا مردیم) و دیگر هیچ رنج و عذابی بر ما نخواهد بود؟ (59) این است همان سعادت و رستگاری بزرگ. (60)

آنان که سعی و عملی می‏کنند باید بر مثل این (بهشت جاودانی) کنند (نه بر دنیای دو روزه فانی). (61) آیا این پذیرایی (و مقام عالی) بهتر است یا درخت زقّوم جهنم؟ (62) که آن درخت را ما بلای جان ستمکاران عالم گردانیدیم. (63)

آن زقوم به حقیقت درختی است که از بن دوزخ بر آید. (64) میوه‏اش (در خباثت) گویی سرهای شیاطین است. (65) اهل دوزخ از آن درخت (خباثت) آن طور می‏خورند که شکم‌ها پر می‏سازند. (66) پس از خوردن زقّوم دوزخ بر آن‌ها آمیزه‏ای از شراب سوزان خواهد بود. (67)

و باز هم رجوعشان به سوی (عذاب دایم) جهنّم است. (68) چرا که آن‌ها پدرانشان را در ضلالت و گمراهی یافتند. (69) و باز از پی آن‌ها شتابان می‏رفتند. (70) و قبل از اینان بیشتر پیشینیان هم سخت گمراه بودند. (71)

و ما رسولانی برای بیم و پند بر آن‌ها فرستادیم. (72) (همه را تکذیب کردند) پس بنگر تا عاقبت کار آن امت‌های بیم‌داده‌شده‌ی (گمراه) به چه (سختی و هلاکت) انجامید. (73) جز بندگان پاک برگزیده‌ی خدا (همه هلاک شدند). (74)

و همانا نوح ما را (بر یاری خود) ندا کرد و ما او را چه نیکو اجابت کردیم. (75) و او را با اهل بیتش (و پیروانش) همه را از اندوه و بلای بزرگ (هلاکت غرق) نجات دادیم. (76) و نژاد و اولاد او را روی زمین باقی داشتیم. (77)

و در میان آیندگان نام نیکویش بگذاشتیم. (78) سلام و تحیت بر نوح (خداپرست) در میان عالمیان باد. (79) ما نیکوکاران را چنین پاداش می‏دهیم. (80) که او به حقیقت از بندگان با ایمان ما بود. (81)

آن گاه دیگران را همه غرق دریای هلاک گردانیدیم. (82) و از پیروان نوح (در دعوت به توحید و خدا پرستی) به حقیقت ابراهیم (خلیل) بود. (83) که با قلبی پاک و سالم (از شرک) به سوی پروردگار خویش آمد. (84)

هنگامی که با پدر (یعنی عموی) خود و قومش گفت:شما به پرستش چه مشغولید؟ (85) آیا رواست که به دروغ خدایانی به جای خدای یکتا بر می‏گزینید؟ (86) پس در این صورت به خدای جهانیان چه گمان می‏برید (و از قهر و انتقام خدا چگونه نمی‏ترسید)؟ (87)

آن گاه (ابراهیم تدبیری اندیشید و) به ستارگان آسمان نگاهی کرد. (88) و با قومش گفت که من بیمارم (و نتوانم به جشن عید بتان آیم). (89) قوم از او دست کشیده برگشتند (و از بتخانه در پی نشاط عید به باغ و صحرا شتافتند). (90)

ابراهیم (که بتخانه را خلوت یافت) قصد بت‌های آنان کرد و گفت:آیا شما غذا نمی‏خورید؟ (91) چرا سخن نمی‏گویید؟ (شما چه خدایان بی‏اثر باطلی هستید!) (92) و محکم (با تبر) بر بتان زد (و جز بت بزرگ همه را درهم شکست). (93)

قوم (آگه شدند و) با شتاب (از پی انتقام) به سوی او آمدند. (94) ابراهیم گفت:آیا رواست که شما چیزی به دست خود بتراشید و آن را پرستش کنید؟ (95) در صورتی که شما و آن‌چه (از بتان) می‏سازید همه را خدا آفریده. (96)

(قوم حجت و برهانش نشنیدند و) گفتند:باید بر او آتشخانه‌ای بسازید و او را در آتش افکنید. (97) نمرودیان قصد مکر و ستمش کردند ما هم آنان را خوار و نابود ساختیم (و آتش را بر او گلستان کردیم). (98)

و ابراهیم (پس از نجات از بیداد نمرودیان به قومش) گفت:من (با کمال اخلاص) به سوی خدای خود می‏روم که البته هدایتم خواهد فرمود. (99) بار الها، مرا فرزند صالحی که از بندگان شایسته تو باشد عطا فرما. (100)

پس مژده‌ی پسر بردباری به او دادیم. (101) آن گاه که (آن پسر رشد یافت و) با او به سعی و عمل شتافت (یا در جهد و عبادت یا در سعی صفا و مروه با پدر همراه شد) ابراهیم گفت:ای فرزند عزیزم، من در عالم خواب چنین می‏بینم که تو را قربانی (راه خدا) می‏کنم، در این واقعه تو را چه نظری است؟ جواب داد:ای پدر، هر چه مأموری انجام ده که ان‌شاءاللَّه مرا از بندگان با صبر و شکیبا خواهی یافت. (102)

پس چون هر دو تسلیم امر حق گشتند و او را (برای کشتن) به روی در افکند. (103) و ما در آن حال (که کارد به گلویش کشید) خطاب کردیم که ای ابراهیم، (104) تو مأموریت عالم رؤیا را انجام دادی (کارد را از گلویش بردار). ما نیکوکاران را چنین نیکو پاداش می‏دهیم. (105)

این ابتلا همان امتحانی است که (حقیقت حال اهل ایمان را) روشن می‏کند (که در راه خدا از هر چیز می‏گذرند). (106) و بر او (گوسفندی فرستاده و) ذبح بزرگی فدا ساختیم. (107)

و ثنای او را در میان آیندگان وا گذاردیم. (108) سلام و تحیت خدا بر ابراهیم باد. (109) ما نیکوان را این چنین پاداش نیکو می‏دهیم. (110) زیرا او از بندگان با ایمان ما بود. (111) و باز مژده‌ی فرزندش اسحاق را که پیغمبری از شایستگان است به او دادیم. (112)

و بر ابراهیم و اسحاق برکت و خیر بسیار عطا کردیم، و از فرزندانشان برخی صالح و نیکوکار و برخی دانسته و آشکار به نفس خود ستمکار شدند. (113) و همانا ما بر موسی و هارون منّت گذاردیم. (114) و هر دو را با قومشان از بلای بزرگ (فرعونیان) نجات دادیم. (115)

و آن‌ها را یاری دادیم تا (بر فرعونیان) به حقیقت غالب شدند. (116) و به آن دو (پیغمبر) کتاب (تورات) روشن بیان را عطا کردیم. (117) و هر دو را به راه راست (خداپرستی) هدایت کردیم. (118)

و برایشان نام نیک در میان آیندگان باقی گذاردیم. (119) سلام و تحیت بر موسی و هارون باد. (120) ما چنین نیکوان را پاداش نیکو می‏دهیم. (121) زیرا هر دو از بندگان خاص با ایمان ما بودند. (122)

و همانا الیاس یکی از رسولان بزرگ خدا بود. (123) وقتی که قومش را گفت:آیا خداترس و پرهیزکار نمی‏شوید (که ترک بت و خودپرستی کنید)؟ (124) آیا بت بعل نام را (خدا) می‏خوانید و خدای بهترین آفریننده عالم را ترک می‏گویید؟ (125)

همان خدایی که آفریننده شما و پدران گذشته شماست (نه بتان جماد). (126) قوم الیاس (رسالت) او را تکذیب کردند، بدین سبب (برای انتقام و عذاب به محشر) احضار می‏شوند. (127)

(و همه هلاک شوند) جز بندگان پاک و برگزیده خدا. (128) و از او در میان آیندگان نام نیکو باقی گذاردیم. (129) سلام بر الیاس (و آل یاسین) باد. (130) ما نیکوان را چنین پاداش نیکو می‏دهیم. (131)

زیرا او از بندگان خاص با ایمان ما بود. (132) و لوط هم یکی از رسولان خدا بود. (133) وقتی که ما (خواستیم قوم او را کیفر کنیم) او و اهل بیتش همه را نجات دادیم. (134) به جز پیر زالی (همسر او) که در میان قومی که هلاک شدند باقی ماند. (135)

پس (از نجات لوط و اهلش) دیگران که بدکار بودند همه را هلاک ساختیم. (136) و شما مردم اینک بر دیار ویران قوم لوط می‏گذرید (و خرابه‏های آن را به چشم می‏نگرید) در صبح، (137)

و شام، آیا (چشم عبرت نمی‏گشایید و) عقل را کار نمی‏بندید؟ (138) و یونس نیز یکی از رسولان بزرگ خدا بود. (139) آن گاه که به کشتی پرجمعیتی گریخت (زیرا به قومش وعده‌ی عذاب داد و آن‌ها از دل توبه و انابه کردند و خدا رفع عذاب کرد. او به دریای روم گریخت تا نزد قوم خجل و شرمنده نرود). (140)

(کشتی به خطر افتاد و اهل کشتی معتقد شدند که خطاکاری در میان آن‌هاست، خواستند قرعه زنند تا خطاکار را به قرعه تعیین کرده و غرق کنند) یونس قرعه زد و به نام خودش افتاد و از مغلوب‌شدگان (و غرق‌شوندگان) گردید. (141)

و ماهی دریا او را به کام فرو برد و او در خور ملامت بود. (142) و اگر او به ستایش و تسبیح خدا نپرداختی، (143) تا قیامت در شکم ماهی زیست کردی. (144) باز او را (پس از چندین روز) از بطن ماهی به صحرای خشکی افکندیم در حالی که بیمار و ناتوان بود. (145)

و (در آن صحرا) بر او درختی از کدو رویانیدیم (تا به برگش سایه‏بان و پوشش کند). (146) و او را بر قومی بالغ بر صد هزار یا افزون (به رسالت) فرستادیم. (147) و آن قوم چون ایمان آوردند ما هم تا هنگامی معین (مدت عمر آن قوم، از نعمت خود) بهره‏مندشان گردانیدیم. (148)

پس تو از این مشرکان (که فرشتگان را دختران خدا می‏خوانند) بپرس که آیا خدا را فرزندان دختر است و آنان را پسر؟ (149) یا آنکه چون ما فرشتگان را خلق می‏کردیم آن جا حاضر بودند و دیدند که آن‌ها را زن آفریدیم؟ (150)

بدان که اینان (از جهل خود) بر خدا دروغی بسته و می‏گویند (151) خدا را فرزند می‏باشد. البته دروغ می‏گویند. (152) آیا خدا دختران را بر پسران برگزید؟ (153) چرا چنین جاهلانه حکم می‏کنید؟ (154)

آیا (با این ادلّه روشن) باز متذکر نمی‏شوید؟ (155) آیا (برای عقیده باطل خود) دلیل روشنی دارید؟ (156) کتاب و برهان‏تان را بیاورید اگر راست می‏گویید. (157) و (فاسدتر از این عقیده آن‌که) بین خدا و جنّ نسبت و خویشی برقرار کردند در صورتی که جنّیان می‏دانند که (این عقاید وهم و خرافات است و به محشر برای کیفر) احضار خواهند شد. (158)

خدا ذات پاکش از این اوصاف که (از جهل) به او نسبت می‏دهند منزّه است (و همه شما مسئولید). (159) جز بندگان پاک برگزیده خدا. (160) که شما و معبودانتان، (161) نتوانستید آن‌ها را مفتون و گمراه کنید. (162)

جز آن کس را که اهل دوزخ است. (163) (ای رسول ما، مشرکان را بگو که فرشتگان می‏گویند) هیچ کس از ما فرشتگان نیست جز آن‌که او را (در بندگی حق) مقامی معین است. (164) و همه (به فرمان خدا) نیکو صف آراسته‏ایم. (165)

و دایم به تسبیح و ستایش او مشغولیم. (166) و همانا کافران می‏گفتند. (167) که اگر نزد ما کتابی از رسولان پیشین بود. (168) ما هم البته از بندگان برگزیده خدا می‏بودیم. (169)

و (دروغ می‏گفتند، زیرا آن قرآن بزرگ خدا آمد و) به آن کافر شدند و به زودی (کیفر خود را) خواهند دانست. (170) و همانا عهد ما درباره‌ی بندگانی که به رسالت فرستادیم (چنین در علم ازلی) سبقت گرفته است. (171) که البته آن‌ها (بر کافران) فتح و فیروزی یابند. (172) و همیشه سپاه ما (بر دشمن) غالبند. (173)

پس اینک روی از آن‌ها بگردان تا به وقتی معین. (174) و (عذاب دنیا و آخرت) آن‌ها را به چشم ببین که آن‌ها هم به زودی (فتح و فیروزی تو را) خواهند دید. (175) آیا کافران (به تمسخر، از تو) عذاب ما را با تعجیل می‏طلبند؟ (176)

(بدانند که) چون عذاب قهر الهی پیرامون دیارشان فرود آید (بر آن کافران شبی بگذرد که) صبح بسیار بدی خواهند داشت. (177) اینک روی از آن‌ها بگردان تا به وقتی معین. (178) و (عذاب و ذلّت آن‌ها را) به چشم ببین که آن‌ها هم به زودی (فتح و فیروزی تو را) خواهند دید. (179)

پاک و منزه است پروردگار تو که خدایی مقتدر و بی‏همتاست و از توصیف (جاهلانه) خلق مبرّاست. (180) و سلام و تحیت الهی بر رسولان گرامی او باد. (181) و ستایش مخصوص خداست که آفریننده‌ی جهان‌ها و جهانیان است. (182)

صافات به چه معناست؟

صافات به معنای افرادی است که در صف‌اند. گفته شده منظور از آن، فرشتگان‌اند که در آسمان صف بسته‌اند یا مؤمنانی‌اند که در صف نماز یا جهادند.(مجمع البیان، 1415ق، ج8، ص296.)

تعداد آیات سوره صافات و دیگر ویژگی‌ها

این سوره یکی از سوره های مِئون قرآن کریم است؛ مِئون به سوره هایی گفته می شود که نزدیک به 100 آیه و بیشتر دارند. سوره صافات 182 آیه، 866 کلمه و 3903 حرف دارد. صافات نخستین سوره‌ای است که در ترتیب سوره‌های قرآن با سوگند شروع می‌شود.(المیزان، 1393ق، ج 17، ص122)

دلیل نامگذاری سوره صافات

سوره صافات به سبب وجود واژه «صافات» در آیه نخستینش، چنین نامگذاری شده‌است.(مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، 1382ش، ج4، ص130.)

سوره صافات برای چی خوبه؟

در ادامه نگاهی خواهیم داشت به آثار و برکات سوره صافات و پاسخ میدهیم به سوال، معجزات و خواص سوره صافات چیست شما مخاطبان.

سوره صافات برای حاجت و اجابت دعا

پیامبر (ص) فرمودند:

که هر کس سوره «یس» و «صافات» را در روز جمعه قرائت کند و آنگاه دعا کند، خداوند خواسته اش را اجابت می کند.(الدر المنثور، ج5، ص270)

رسیدن به آرامش با سوره صافات

امام صادق (ع) فرمودند:

اگر انسانی که دچار اضطراب و ترس است، از آب نوشته این سوره، استحمام کند آرامش می یابد ( تفسیرالبرهان، ج4، ص590)

آسان جان دادن فرد محتضر

سلیمان جعفری می گوید:امام کاظم علیه السلام را دیدم که به فرزندش قاسم فرمود:برخیز و در کنار بستر برادرت سوره صافات را قرائت نما.

سلیمان می گوید:قاسم چنین کرد و وقتی به ایه «هم اشدّ خلقا ام من خلقنا» رسید عمر برادر پایان یافت. آنگاه یعقوب بن جعفر به امام رو کرد و گفت:پیش از این برای کسی که در حال مرگ بود، سوره یس را قرائت می کردیم اما امروز شما فرمودید که سوره صافات را بخوانند.

امام فرمود:سوره صافات را نزد هر مؤمنی که به سختی در حال جان دادن است بخوانند، خداوند مرگش را سریع و آسان می کند(الدعوات، ص251)