ماموت‌ها
برای صدها هزار سال، ماموت پشمالو روی زمین مشغول حیات بود و در سراسر مناطق یخ‌زده گام بر می‌داشت، تا اینکه ناگهان زمین تغییری کرد که در مدت کوتاهی منجر به ناپدید شدن این گونه عظیم شد.
به گزارش هیچ یک : برآوردها حاکی از آن است که آخرین ماموت‌ها، ۴۰۰۰ سال پیش در جزیره دورافتاده Wrangel در شمالگان می‌زیسته‌اند و در آنجا از بین رفته‌اند.
اگرچه تصور می‌شود که گونه انسان سهم زیادی در از بین رفتن ماموت‌ها داشته است اما، مشخص نیست چه عواملی منجر به دگرگونی آب و هوا شد که آنها را در معرض خطر قرار داد. یک ایده این است که زمین نزدیک به ۱۳۰۰۰ سال پیش توسط یک شیء کیهانی مورد اصابت قرار گرفت و جهان را فراتر از آنچه برای ماموت‌ها قابل تحمل بود گرم کرد و راه را برای رشد سایر گونه‌ها هموار کرد.
دانشمندان بر این باورند که برای اثبات این فرضیه باید نشانه‌هایی از شیء فرازمینی بر روی زمین باقی مانده باشد و به دنبال شواهدی برای تایید این نظریه هستند.
یکی از باستان‌شناسان، کریستوفر مور از دانشگاه کارولینای جنوبی، می‌گوید: «برخی از منتقدان ما برای زیر سوال بردن این نظریه، از ما می‌پسند که نشانه این رویداد کیهانی کجاست؟»
مور و همکارانش بر این باورند که اگر بیش از یک بررسی سطحی از زمین انجام شود، شواهد را می‌توان پیدا کرد. همچنین معتقدند که نشانه‌هایی در سطح زمین پیدا کرده‌اند؛ این نشانه‌ها، کانی‌هایی با خواصی هستند که به گفته‌ی آنها، تنها در نتیجه برخورد یک دنباله‌دار به زمین توضیح داده می‌شود.
این شواهد از لایه‌های رسوب حفر شده در سراسر جهان به دست می‌آیند که سن همه آنها که با استفاده از تجزیه و تحلیل رادیوکربن به دست آمده است، به حدود ۱۲۸۰۰ سال پیش می‌رسد؛ دوره‌ای که تصور می‌شود در آن برخورد اتفاق افتاده است.
از حدود ۵۰ مکان در سراسر جهان، از جمله آمریکای شمالی و جنوبی، اروپا، آسیا و صفحه یخی گرینلند، سرنخ هایی به دست آمده است که می‌تواند نشان دهنده مواجهه زمین با یک دنباله‌دار باشد.
در هسته‌های یخی حفر شده از مناطق یخ‌زده دائمی گرینلند، ریزذرات مرتبط با آتش‌سوزی‌های گسترده، به اصطلاح آئروسل‌های احتراقی که هنگام سوختن ماده در سراسر جو منتشر می‌شوند، کشف شده است.
در نمونه‌های گرفته شده از سایر نقاط جهان، مانند سوریه و سه مکان جدا از هم در آمریکای شمالی، فراوانی غیرعادی بالایی از پلاتین را می‌توان یافت. مور توضیح می‌دهد که پلاتین در پوسته زمین کمیاب است، اما در دنباله‌دارها نسبتاً رایج است.
در همان لایه رسوبی، غلظت بالایی از گلوله‌های ریز و میکروسکوپی آهن به نام میکروسفرول وجود دارد. اینها زمانی تشکیل می‌شوند که مواد مذاب در هوا پخش می‌شوند، همان زمانی که یک شهاب‌سنگ یا به سطح برخورد می‌کند یا ذوب می‌شود و در جو منفجر می‌شود.
چیزی که نمی‌توان انکار کرد این است که برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها در ارتباط با تغییرات محیطی در مقیاس بزرگ کاملاً ارزش بررسی دارد، اگر نه برای درک تاریخ، بلکه برای کمک به تصمیم‌گیری‌های ما برای فردا؛ این رویدادها مسیر زندگی روی زمین را قبلاً تغییر داده‌اند و اگرچه منظومه شمسی بسیار آرام‌تر از گذشته است، اما احتمال وقوع این چنین رویدادهایی در آینده صفر نیست.
