بچه های حرف گوش نکن
تربیت بچه حرف گوش نکن و تغییر او به یک کودک مطیع و حرف گوش کن
چگونه می توان حس طغیان و سرکشی را در کودکان سرکوب کرد؟ شاید این سوال خیلی از والدین باشد، والدینی که بچه حرف گوش نکن آنها را خسته کرده و احساس می کنند دیگر راهی برای تربیت او نمی دانند.
طغیان و سرکشی نیز مانند یک رفتار طبیعی در بزرگسالان، در کودکان 2 تا 6 ساله، نیز بسیار عادی و نرمال است اما مهم است که کودک را درک کنید، به آنها گوش کنید، و به آنها عشق بدهید… و هم زمان رفتار آنها را با سخت گیری های لازم اصلاح کنید. زیرا سرکشی کودکان، معمولا به روش های مختلفی بسته به سن آنها به وجود می آید و همانطور رشد می کنند و بزرگ می شوند و تغییرات بسیاری بوجود می آید.
طریقه رفتار با کودک حرف گوش نکن
دو مرحله کلاسیک از سرکشی در کودکان وجود دارد، کودکان 2 تا 6 ساله و هنگامی که به نوجوانی می رسند ؛ در این مراحل، کودک یا نوجوان ،می خواهد تمرین کند و اراده خود را اعمال کند. دوره های دیگری از سرکشی نیز وجود دارد، به عنوان مثال، هنگامی که کودکان از تغییر در محیط خود رنج می برند، و شرح دادنش به والدین را دشوار می بینند این رنجیدن را می توانند به سرکشی تبدیل کنند و این رفتار، سرکشی، طبیعی است، بنابراین ما نباید بیش از حد هشدار دهیم.
این مراحل سرکشی، تا حدودی ضروری و لازم هستند، زیرا در این مراحل، شخصیت، هویت و شخصیت خودشان را شکل می دهند؛ با توجه به این موضوع ضروری است که شما سرکشی فرزندتان را بپذیرید و درک کنید، و البته بدانید که چه کاری را باید انجام دهید. در این گونه مواقع چالش شما به عنوان والدین این است، که سرکشی کودکتان را کنترل کنید، و اجازه ندهید این حس سرکشی وارد هویت و شخصیت آنها شود.
بچه حرف گوش نکن را چگونه تربیت کنیم؟
ممکن است درباره اش شنیده باشید، که در این مراحل شما باید به آنها با عشق، انضباط را یاد دهید حتی اگر آنها کوچک باشند، اما می توانند به آنچه که از آنها خواسته شده است واقف باشند. شما باید تمام صبر و شکیبایی خود را جمع کنید، تا با آرامش و کنترل به خشم آنها پاسخ دهید همچنین ضروری است، که رفتار خود را با استفاده از استراتژی های خاص تنظیم کنید،از جمله:
1.ایجاد قوانین و عواقب روشن
اگر فرزند شما قوانین خانواده و عواقب ناشی از عدم انجام آنها را می داند، آنها احساس امنیت بیشتری خواهند کرد ؛ این بدان معنا نیست ،که آنها هرگز سرپیچی نمیکنند، بلکه مهم است عواقب و مجازات آنها حتما اعمال شود، درست همانطور که آنها را برپا کردید.
2.رفتارهای نامناسب را تجلیل نکنید
سرکشی فرزند شما هنگامی افزایش می یابد که شما به عنوان والدین به رفتار بد آنها بخندید ؛ اگرچه شما در آن لحظه آن رفتار را خیلی خنده دار ببینید، اما با آن خنده شما پیام تایید به کودک میدهید و در نتیجه، شما به تدریج احترام خود را از دست می دهید.
3.تقویت رفتارهای مثبت
یکی از رایج ترین اشتباهات والدین این است که آنها رفتارهای منفی فرزندانشان را بیشتر از رفتارهای مثبت برجسته می سازند؛ به عنوان یک پدر و مادر، شما می توانید این رفتارهای منفی را غیر مستقیم تقویت کنید.زمانی که دائما درمورد این موارد منفی صحبت می کنید و این که فرزند شما چه کارهایی را به درستی و خوب انجام می دهد، نمیبینید تاثیر خوبی نخواهد داشت. بهتر است نقاط مثبت فرزندتان را ستایش کنید، زیرا همین کارهای مثبت هم به همان اندازه کارهای اشتباهشان، اهمیت دارند.
4.نشان دادن عشق بی قید و شرط
حتی اگر فرزندتان موفق نشود و بارها نتواند کاری را به درستی انجام دهند، شما باید به او این اطمینان را بدهید، که همیشه می تواند بر روی عشق و حمایت شما حساب کند. خود را جای او بگذارید، درکش کرده و به او گوش دهید. اگر فرزندتان یک نوجوان است، روحیات و حالش را کمی بیشتر درک کنید و گاهی اجازه دهید خلوت خودش را داشته باشد.
5.مشخص کنید که آیا شما نگرش رفتار سرکشانه کودکتان را بدتر می کنید یا نه
گاهی حس سرکشی فرزندتان تحت تاثیر وضعیت خانواده بوجود می آید، به عنوان مثال طلاق یا جدایی عاطفی پدر و مادر یکی از شایعترین دلایل است و اگر تنشی میان والدین وجود داشته باشد، کودکان این را درک کرده و حتی سعی دارند با رفتار تند خود، توجه والدین را به خود جلب کنند.
6.گزینه های جایگزین را ارائه دهید
ارائه راه حل و راهنمایی های بهتر به کودکان، به آنها کمک می کند تا رویه مثبت را دوباره ایجاد کنند همچنین، این شیوه به توسعه مهارت های تصمیم گیری آنها در زندگی بزرگسالی کمک میکند. برای این هدف برخی بایدنبایدها را تعیین کنید، به عنوان مثال تعیین کنید که تماشای تلویزیون تا قبل از انجام تکالیف ممکن نیست.
7.استفاده از زبان خوش
زبان خوش، بسیار موثر تر از زبان منفی است ؛ زبان خوش، نگرش مبارزطلبانه ای را که منع تولید می کند، ترویج نمی دهد. زبانا روی چیزی که فرزند شما نباید انجام دهد، متمرکز نشوید. وقتی به آنها گوشزد می کنید، درباره آنچه می توانند انجام دهند، صحبت کنید.
به عنوان مثال، بگویید:”شما می توانی در تراس دوچرخه بازی کنی”، به جای:” نمی توانی در داخل خانه دوچرخه بازی کنی”. به عنوان مثال دیگری، می توانید بگویید:”شما می توانی در زیرزمین گیتار بزنی”، به جای:”در اتاق نمی توانی گیتار بزنی”
8. روی حرفتان ثابت بایستید
اشتباه برخی از والدین این است که خیلی سریع صحبتی که با کودک داشته اند را تغییر می دهند و این جدیت والدین را در نظر کودک ضعیف می کند، پس حرف خودتان را اجرا کنید. به عنوان مثال اگر به او گفته اید که حتما باید قبل از خواب شیر بنوشد پس بعد از چند دقیقه حرفتان را تغییر ندهید و نگویید که می توانی به جای شیر آب میوه بخوری.
9. اخطار و هشدار را از راه درست اعلام کنید
اگر برای بیرون از خانه رفتن برنامه دارید و در این شرایط او سرکشی کرده و بی توجه به زمان و عجله ی شما دیر آماده می شود باید از قبل هشداری به او بدهید، به عنوان مثال 15 دقیقه قبل از رفتن با صدای بلند نه البته عصبانی و خشن به او بگویید “چند دقیقه دیگر خواهیم رفت پس زمانی که صدایت زدم وسایل بازی ات را جمع کن و آماده شو.”
نکته پایانی:
هیچ کودکی با علم و دانایی در مورد نحوه انجام کارها متولد نمی شود، با این وجود بسیاری از والدین به این مسئله توجه کافی ندارند و مسیر و روال آموزش را به درستی فراهم نمی سازند.
ما نمی توانیم با اعمال قدرت فرزندمان را در این مسیر هدایت کنیم، هر کودک برای خودش منحصر به فرد و خاص است و نحوه واکنش آنها به شرایط به میزان زیادی به آنچه در طول زندگیشان در خانه مشاهده می کنند، بستگی دارد.
